NO-CONCIERTO, Bulegoa 28 Diciembre 19:00

NO-CONCIERTO
Improvisación anónima sin instrumentos

Viernes, 28 Diciembre, 2012 – 19:00
Bulegoa z/b Solokoetxe 8 bajo. 48006 – Bilbao
bulegoa@bulegoa.org
http://www.bulegoa.org

Concierto: 1660: del Fr. concert (16c.) “convenio, acuerdo, harmonia” , del It. concerto “concierto, harmonia,” de concertare “concordar o entrar en acuerdo”.

Si un concierto está normalmente basado en “convenio, acuerdo y harmonia”, entonces un no-concierto esta basado en el desacuerdo, la discordia y el ruido.

En la improvisación no-idiomatica se supone que uno puede utilizar toda la música como posible material para la improvisación. Pero la música nunca es solamente música ya que proviene de un contexto social específico. En el no-concierto podemos utilizar todo como posible material para la improvisación: relaciones de poder, ideas, conceptos, el contexto, historia, arquitectura, nuestros
cuerpos, afectos, deseos, sexo…

No necesiamos instrumentos que medien nuestra relación entre nosotras, y nos reafirme como músicos. Nos guste o no, de una manera u otra siempre estamos actuando. No hay actividad o posición que sea neutral. La pregunta es si estamos actuando un rol ya establecido (como puede ser el de audiencia o performer) o algo totalmente diferente. Algo que vaya mas allá de la autoría (ya sea individual o
colectiva).

Hoy en día, en el campo de concentración de la participación forzada, donde todo el mundo está produciendo algún tipo de valor (ya sea económico, experiencial, cultural … ), volver a caer en la noción de un público abstracto que se distancia o es simplemente el observador de un objeto ya no es posible. En cualquier situación que estés, producimos sonidos, por muy silenciosos que sean. En vez
de juzgar estos sonidos estéticamente (algo que solo reproduciría la idea del gusto individual), podemos escuchar estos sonidos o producir unos nuevos, para precisamente tratar de entender mejor la situación en la que vivimos y cambiarla.

Podemos cambiar las relaciones sociales, acelerando el conflicto entre el invididuo y el colectivo. Olvidémonos por un momento de la música y de los músicos, y produzcamos un ruido social que cancele la fetichización de sonidos abstractos. Vayamos juntos hacia lo no deseado (musicalmente, estéticamente, socialmente…).

Si la música se supone que son sonidos organizados, entonces el ruido puede ser la escucha desorganizada. Todo puede pasar si lo hacemos pasar, pero si la situación se convierte en estéril para ti, échate la culpa a ti mismo.

¡Todo el mundo es bienvenido!

EZ-KONTZERTUA
Tresnarik gabeko inprobisazio izengabea

Ostirala, 28 Abendua, 2012 – 19:00

Kontzertua: 1660: Fr. concert (16c.) “hitzarmena, adostasuna, harmonia”; It. concerto “kontzertua, harmonia,” concertare “bat etorri edo elkar hartu”.

Kontzertu baten oinarriak, normalean, “hitzarmena, adostasuna eta harmonia” baldin badira; orduan, ez-kontzertu baten oinarriak desadostasuna, desakordioa eta zarata dira.

Hizkuntzakoa ez den inprobisazioan, uste izaten da batek musika guztia erabil dezakeela inprobisatzeko material gisa. Baina musika sekula ez da musika soila, gizarteko testuinguru zehatz batetik baitator. Ez-kontzertuan dena erabil dezakegu inprobisatzeko material gisa: botere-harremanak, ideiak, kontzeptuak, testuingurua, historia, arkitektura, gure gorputzak, afektuak, desirak, sexua…

Ez dugu tresnarik behar, gure arteko harremanean bitarteko gisa aritu dadin, eta musikari gisa berrets gaitzan. Gustatzen bazaigu edo ez bazaigu, era batean edo bestean, beti ari gara jokatzen. Ez dago jarduera edo jarrera neutralik. Galdera da ea aurrez ezarritako rol bat jokatzen ari garen (adibidez, entzulearena edo performer-arena) edo guztiz desberdina den zerbait egiten ari garen. Egiletzatik harantz doan zerbait (norbanakoaren edo taldearen egiletzatik).

Gaur egun, nahitaezko parte-hartzearen kontzentrazio-esparruan, jende guztia ari da mota bateko edo besteko balioren bat sortzen (dela ekonomikoa, esperientziakoa, kulturala…); hala, bada, ezinezkoa da urrutiratzen den edo objektu baten ikusle hutsa den publiko abstraktuaren nozioan berriz
erortzea. Zauden egoeran zaudela, soinuak ekoitziko dituzu, soinu isilak izan arren. Soinu horiek estetikoki epaitu beharrean (horrek norbanakoaren gustuaren ideia baizik ez bailuke emango), soinu horiek entzun ditzakegu, edo soinu berriak sortu, bizi garen egoera hobeto ulertzen saiatzeko eta aldatzeko.

Gizarteko harremanak alda ditzakegu, norbanakoaren eta taldearen arteko gatazka bizkortuz. Ahantz ditzagun une batez musika eta musikariak, eta ekoitz dezagun soinu abstraktuen fetitxitazioa baliogabetuko duen soinu soziala. Goazen elkarrekin (musika, estetika, gizarte aldetik…) nahi ez dugun horretarantz…

Musika antolatutako soinuak baldin badira, orduan zarata antolaketarik gabeko entzunaldia izan daiteke. Dena gerta daiteke, hala gerta dadin eragiten badugu; baina egoera antzua baldin bada zuretzat, bota iezaiozu errua zeure buruari.

Ongi etorri denak!

Leave a Reply