Ekainak 15 egun zituela, goizean goiz, Bilboko autobus geltokian hasi genuen bira Mikel “Xedhâ€?, Elena Aitzkoa eta nik (Oier, batzuetan “Tüsüriâ€? ere bai). Bartzelona genuen helmuga berehalakoena, eta kilometro batzuk aurrerago, Norbegia. Leku hotza izango zela eta, arropa nahikoa hartu genuen gainean, eta denok berdintxu joateko pisu banaketa nola egin zitekeen izan genuen autobusa hartu aurreko hizketa gaia.
Eguerdirako heldu ginen Bartzelonara, eta Roquetes auzora jo genuen segituan (apenas komunetik buelta bat). Handik emititzen du Radio Bronka irrati libreak, eta bertan bizi dira aldi berean diskoetxea, banatzailea eta irrati saioa den “Fuck The Bastardsâ€? egitasmoaren eta “C-utterâ€? taldearen arduradun diren Kike eta Regli. Hara bidean ginela Oscar “Noishâ€? topatu genuen metroan erdi kasualitatez, Bartzelonako kontzertuan lagun izango genuen musikaria; aurretik “Noise Dreams Machinaâ€? ezizenez sinatuz ezagun egin zena. Metro irteeran Kikerekin topatu ondoren (bi muxu, besarkada, zuri ere bai, zer moduz?, aspaldiko, beste bi muxu), euren etxera abiatu ginen traste guztiak uztera, eta berehala ulertu genuen zergatik aukeratu zuten leku hura hiri osora emitituko zuen irratia jartzeko. Aldapa gora, eskailerak gora (animo ia bagaude eta!), gora eta gora, gora japon, beste aldapa bat… Behinola iritsi ginen goraino, eta zinez eskertu genituen ur tragoa eta otordu txikia. Eta tortilla patata (edo patata tortilla?) mastekatzen ari ginen oraindik irratira joateko ordua ailegatu zenean. Oreretako Zintzilik irrati librean egindako urteak oroitu nituen sartu eta berehala. Giroa, usaina, hormetako pegatina eta afixak, gainezka zeuden zenizeroak… Emisio gelan sartu, eta bero itogarri haren erdian (insonorizatzeko erabilitako materialak zirela medio) zarata aterako zuten traste guztiak prestatu genituen, izerdi tanta lodiak goitik behera. Hasi zen bada saioa, eta jo aurretik elkarrizketa bat egin ziguten, nahiz hiruetatik inor ez zen batere elkarrizketak erantzun zalea. Txorakeria bat izango da beharbada, baina elkarrizketan egindako hankasartzea konpondu nahiko nuke kronika hau egiten ari zainela aprobetxatuaz. Norbegiara joan aurretik Bartzelonan nolatan ginen galdetuta, arrazoiak ekonomikoak zirela erantzun bait nuen (argi azaltzeko, hegazkina askozaz ere merkeagoa zen). Egia, alde batetik, baina erantzun itsusia eta arraroa ere bai, beste argibiderik gabe emana izateko. Elkarrizketa laburraren ondotik, berrogei minutu inguru izan ziren inprobisazioa jo genuen Oscar, Mikel eta hiruen artean; elkarrekin egiten genuen lehena izateko gaizki atera ez zena. Eta irratitik zuzenean (apenas komunetik buelta bat), Poble Sec auzoko grabazio estudio batera joan ginen, irratikoak ase ez eta gehiago jotzeko gogoekin. Jende gehiago gonbidatu genuen oraingoan, eta bertan bildu ginen irratiko hiruak, Kike, Iker Ormazabal (Atomoog, Sorkun, Fft Players, T-rauma…), Amaia eta Diego. Amaiak dantza egiten du nagusiki, baina kantuari ere ez dio uko egiten, eta oihu ederrak bota zituen estudio hartan. Diego berriz abila da bere musika tresnak sortzen, eta zur eta lur utzi gintuen berak eraikitako sintetizagailu puska hura erakutsi zigunean. Izan ziren momentu onak inprobisazioan, baina estudioko disko gogorrak kale egin eta material gehiena galdu genuen. There are things that happen, I supose.
Bartzelonako bigarren egunean ez zen ezer aipagarririk izan. Lo egin genuen batez ere, Kike eta Regliren diskoak entzun ere bai, eta birako kontu batzuk lotzen ibili ginen internet bidez (zein astunak egiten diren batzuetan koordinazio lanak).
Hirugarren egunean Oslorako hegazkina hartu genuen goizean goiz, eta Norbegian ginen hamarrak ingururako. Egun hartako gure helmuga Trondheimetik gertu dagoen Selbu herria zen ordea, eta bidaia ordu batzuk genituen oraindik aurretik. Oslotik Trondheimera zihoan hegazkina hartu behar genuen, eta ez zitzaigun burutik pasa ere egin Oslok bi aireportu izan zitzakeenik. Bi ordu baino ez genituen hegaldia abiatu aurretik, eta hiru orduko bidaia omen genuen beste aireporturaino. Kaka! Ederki hasi gara! Hurrengorako halako gauzetan arreta jartzen ikasi genuen behintzat, eta tren bat hartu genuen Trondheimerantz. Trenetik paisaia ederrak ikusi ahal izan genituen: Txuriz, gorriz edo marroiz margotutako etxeak, mendi elurtuak, lakuak nonahi… Izan ziren ia batere etxerik gabe mendia baizik ikusi ez genuen ordu luzeak ere. Norbegia ez omen da biztanle askoko lurraldea, eta bidaia honetan baieztatu genuen.

Trondheim inguruan ginela, Mathias etorri zitzaigun bila “Hey amigos!� batekin agurtuaz, eta bere autoan eraman gintuen Selbu herrira, bost egunez geure etxea izango zen baserrira. Baserri honetako ukuiluan egiten da duela hiru urtetik “Stoy Pa Landet� jaialdia, eta aurtengo edizioan jotzera joan ginen hara. Gaueko hamabiak aldera iritsi ginen, eta geure susmoa baieztatu genuen: Ez zuen iluntzen, eta ez zen gehiegi falta eguzkia berriz ere gorantza igotzen hasteko. Hainbeste bidaia orduk nekatuta utzi gintuen ordea, eta argia ez zen arazoa izan segituan seko lo geratzeko (apenas komunetik buelta bat eta zopa norbegiar bat lotara joan aurretik).
Hurrengo eguna jaialdirako prestakuntza lanetan laguntzen eta Selbuko paraje ederretan pasiatzen pasa genuen, eta jaialdiko egunetan gure lagunak izango zirenak ezagutu genituen: Carlos Saladén (Londresen bizi den Venezolarra, Ailimaf netlabelaren arduradunetako bat), Animal Machine (sekulako zarata ateratzen duen eta Polonian bizi den Peruarra), Adriana, Marjana… Ingelesez hitz egiteko perezaz, gazteleraz egiten genuen guztiak elkartu ginen talde baten. Egun lainotua izan zen, giro freskokoa eta noizean behineko euri tantetakoa.

Gaurik gabeko beste gau bat, eta egunak “argitu� zuen berriz. Aurrekoa bezalako egun lainotu eta freskoa zen hau ere. Goizez iritsi ziren Selbura Txesus “Tzesne� eta Ima “Paralux�, jaialdian parte hartzen zutenak hauek ere. Arratsaldeko bostetan hasi zen jaialdia, eta Helmeticrononaut izan zen jotzen lehena. Kaltzontziloetan igo zen gizona eszenatokira, eta bota zituen frekuentzia agudu guztiekin soinu ekipoa hondatu zuen. Ederra panorama. Egun hartako gainontzeko kontzertu guztiak agudu gabe entzun ziren, definiziorik gabeko grabe bola-masa bat bezala. Gogoangarria izan zen hala ere Parallax hirukotearen kontzertua, gitarra, bateria, tronpeta eta bestelako objetu txikiekin egindakoa. Gure belarriak gozatu zituzten xamurtasun handiz. Aipagarria izan zen egitarauan egon gabe azken momentuan egitea erabaki zen Torsten Wjiik eta gure Mikel Xedh-en arteko inprobisazioa ere. Artistentzako monitoreei buelta emanda lortu zituzten aguduak, eta ordu erdiz tentsioa mantendu zuen kontzertu ederra egin zuten bi musikariek.

(jarraituko du)

Oier Iruretagoiena.

Argazkiak: Tzesne & Paralux

This entry was posted on Saturday, July 4th, 2009 at 10:32 am and is filed under iritzia/opinión/essay.