El próximo otoño este blog cumpliría 10 años. En octubre de 2005, el entonces departamento AUDIOLAB (creado en 2003) del centro de producción artística ARTELEKU abrió este blog con el objetivo de crear una ventana que reflejará la gran cantidad de nuevos proyectos y otros no tan nuevos, que se desarrollaban en Euskal herria sobre música experimental. Durante todo este tiempo este blog ha intentado, a través de diferentes dinámicas y grupos de trabajo cumplir con ese objetivo, tal y como demuestran las más de 2.500 noticias, críticas, comentarios y otras informaciones publicadas en este blog. Hasta aquí.

Hace ya unos meses que desapareció el proyecto Arteleku, que durante tantos años hizo las labores de paraguas para este blog y en general para el proyecto de la asociación AUDIOLAB. El nuevo proyecto educativo Kalostra ha asumido el relevo de Arteleku y en un principio no prevé mantener la programación regular de AUDIOLAB dentro de sus actividades, y por tanto tampoco el mantenimiento de este blog. Ante esta situación, la asociación AUDIOLAB ha comenzado a buscar nuevas vías de trabajo, que esperemos den sus frutos próximamente. Con el objetivo de concentrarnos en estos nuevos caminos y evitar ataduras demasiado pesadas del pasado, las personas que formamos AUDIOLAB creemos necesario cerrar definitivamente varios de los proyectos que hasta la fecha hemos gestionado. El cierre de este blog es uno de ellos, a los que proseguirán próximamente otros cierres (o liquidaciones) de plataformas surgidas en torno a lo que en su día fue Arteleku (MRB/AMM, Noise & capitalism..). Aún así y siendo conscientes de la cantidad de información útil (para consulta, memoria colectiva…) que alberga este blog, realizaremos un esfuerzo en resguardar toda esta información a modo de archivo.

De aquí en adelante, nuestra web oficial, www.audio-lab.org servirá como plataforma para la comunicación de los eventos y proyectos de AUDIOLAB.

No podemos despedirnos sin mencionar la inestimable colaboración de algunas de las personas que han hecho posible que este blog funcionara durante toda una década: Muchas gracias a Oier Iruretagoiena y Mikel R. Nieto (redacción), Quimi Gáñez (diseño), Ti-ta-net y Xavier Balderas (programaación web), Luca Rullo (servidores), Catherine Luro, lista de correo IGUA (fuentes), Miren Eraso (mediateca Arteleku), Santi Eraso, Kepa Landa, Ana Salaberria, Myriam Anitua y Esther Larrañaga (dirección) y tantas trabajadoras que hemos tenido al lado en Arteleku: Amalur Gaztañaga, Dani Artamendi, Mikel Arbiza, Maren Iturburu, Larraitz Mendizuri y especialmente Natalia Barberia y Maitane Otaegi.

Seguros de que nos encontrarmos pronto en nuevos caminos escuchando nuevos ruidos, gracias también a tí, lector.

Hasta pronto,

Xabier Erkizia en nombre de la asociación AUDIOLAB.

Heldu den udazkenean beteko zituen blog honek 10 urte. 2005eko urrian, Artelekun 2003an sortu zen AUDIOLAB sailak Euskal herrian zehar martxan jarri ziren edo martxan zeuden musika esperimentalei eskainitako hainbat egitasmoren berri emateko leiho bezala abiatu zen eta denbora guzti horretan, dinamika desberdinak eta lan-talde desberdinekin helburu hori betetzen saiatu da. Denetara 2.500 iruzkin, berri, jakinarazpen, informazio, elkarrizketa etabar bildu ditu blog honek. Honaino.
Hilabete batzuk pasa dira honezkero blog honen eta orokorrean AUDIOLAB elkartearentzako aterki gisakoa izan den Arteleku zentrua egitasmo bezala desagertu zenetik. Kalostrak hartu dio txanda Artelekuri eta egitasmo berriak ez du aurreikusten AUDIOLAB egitarauaren jarraipena, eta ondorioz blog honen jarraipena ere. Hartara, bide berriak abiatu ditu AUDIOLAB elkarteak proiektu gisara, laister, espero dugu, emaitza berriak eskaintzeko modua emango duena.
AUDIOLAB osatzen dugunok bide berri horietan sakondu ahal izateko eta lehenaldian kateatuta ez geratzeko, orain arte mantendu ditugun zenbait egitasmo behin-betiko ixtea behar beharrezkoa dela uste dugu. Hain zuzen, blog honen itxiera pausu garrantzitsu bat da bide berri hortan, bai guri dagokigunean, baita ARTELEKU izan zenaren izenean. Eta itxiera honi jarraituko diote beste batzuk ere. Halaere, blogak hainbeste dokumentaziok eskaini dezaken informazioaz (kontsultarako, memoria kolektiboa…) jakitun izanik, hurrengo hilabetetan artxibo guzti hau, eta denbora hontan jorratu ditugun beste artxibo batzuk behar bezala gordetzeko ahalegina egingo dugu.

Hemendik aitzinera, AUDIOLABek antolatzen dituen ekitaldien berri izateko www.audio-lab.org webgunea baliatuko dugu.

Ezin agurtu, blog honek funtzionatzeko bere hastapenetik bizitzeko beharrezkoak izan dituen pertsonak kontutan hartu gabe. Milesker Oier Iruretagoiena (erredakzioa), Mikel R. Nieto (erredakzioa), Quimi Gáñez (diseinua), Ti-ta-net eta Xavier Balderas (programazioa), Luca Rullo (zerbitzari lanak), Catherine Luro (informatzailea), Miren Eraso (mediateka), Santi Eraso, Kepa Landa, Ana Salaberria, Myriam Anitua eta Esther Larrañaga (zuzendaritza) eta Artelekuren baitan lagun izan ditugun hainbertze langile (Amalur Gaztañaga, Dani Artamendi, Mikel Arbiza, Maren Iturburu, Larraitz Mendizuri eta bereziki Natalia Barberia eta Maitane Otaegi).

Bide berrietan zarata berriak entzuten topo egingo dugulakoan, zuri ere irakurle, milesker.

Laister arte,

Xabier Erkiziak AUDIOLAB elkartearen izenean

El Roto 2015.02.02 ElPais

La improvisación ayuda a pensar que se puede crear algo aunque no tengas nada de técnica y de paso deshacer maneras establecidas de construir música. (…) Antes del piano, con el clavecín en el siglo 17 y 18, la persona que lo afinaba, quien componía y quien la ejecutaba, eran la misma. Cuando se afinaba se improvisaba mucho (…) ya que la afinación del instrumento no era estable. La llegada del piano introdujo un claro ejemplo de división del trabajo: un instrumento que se afinaba por un especialista cada x tiempo. También significaba que las composiciones se podían reproducir de manera más exacta y con esto llega la separación entre compositor e intérprete. Es curioso que hoy en día sea el capitalismo el que nos demanda una improvisación continua para adaptarnos a las nuevas condiciones constantemente.

Mattin, “La verdadera improvisación sería la revolución” GARA 26/11/2014

Ene, geure ahalmen sinbolikoaren frogabide, ez genuen (espaziora) popik bidali!
Angel Errok BERRIAn, Voyagerreko urrezko diskoari buruz.

Duela mende erdiko zarata gaurko zarata bera da, noizean noiz denborak ez du aurrerapausorik ematen.

Arkaitz Mendoza, BERRIA 2014/08/28

2014ko ekainaren 29an BERRIA egunkarian agertu bezala:

Emanaldia eskeini eta biharamunean jaso zuen CDa. Hemen duzu atzoko kontzertua, erran zion diskoa besapean zekarrenak musikariari. Baina haren sorpresarako, ezezkoarekin erantzun zion musikariak. Han ez zegoen bezperako kontzerturik. Kontzertua, gertatu bezala joan zen, entzule bakoitzaren belarri pareetan barna biderkatuz desagertu zen. Beraz, bikain grabatuta ere, haren kopiarik egitea ezinezkoa zela erran zion CDaren egileari. Geroztik soinu haien kopia guztiak desagerrarazteak obsesionatu zuen musikaria. Nola egin, ordea? CDa txikitzea nahikoa ote zen dozenaka belarrietan itsatsita gera zitekeen hura ezabatzeko?
Oraindik Berria ez zenean berri izan zen, horraino badakit. Baina ez dut gogoan zehazki noiz hasi nintzen. Geroztik batzuetan astero, bertzetan hilero edo bi astez behin belarrietan bildutako zaratak paper zuri batean jartzen saiatu naiz, a capella eta bi ahotsetara. Eta saiatuta ere, ia ezinezkoa egiten zait, denbora guzti hortan paper gainean jartzen saiatutako kontzertuak ezabatzea.
Bere garaian, hasierako pasarteak eragindako ezinegonaren berri eman zidan Alex Mendizabalek, aurkitu zion irtenbidea bere arazoari: belarrietako argizaria bada entzundakoaren arrastoak fosilen gisara gorde dituena, CDa argizariz estaltzea izan liteke soluzioa.
Batzuetan, antzeko zeozer sentitzen dut nik ere entzundakoari buruz idazten dudan bitartean. Paper zuria soinu beteko argizariz zikindu banu bezala. Entzundako guztiaren kopia fidagarriak egiteko ezintasunaz jakitun, idazteak, R. Murray Schaferrek “belarrien garbiketa” bezala definitzen zuen ariketa egiteko balio izan didala uste izan dut gaur arte.
Isiltasuna soinu beltza dela irakurri nion aspaldi idazle anonimo bati. Eta ideia horrek ere balio du paper zuria soinuz zikintzeko metafora bezala. Izan ere, halako zeozer gertatzen da soinuari buruz idazterakoan ere: letra beltzek auniztan soinu iragankorrek baino zarata gehiago eragiten dute. Beharbada, iritsi da isiltzeko garaia.

Xabier Erkizia

2014ko ekainaren 15ean BERRIA egunkarian agertu bezala:

24 bideo minutuko. 1.440 bideo orduko. 3.500 miloi bideo eguneko. Gizakiaren historia osoko irudi gordailu haundiena den Youtuberen datuak dira. Sekula ez dugu hainbertze dokumentu eskura eduki, hainbertze informazio, hainbertze jakintza, eta paradoxikoki soziologoak kezkatuta daude intelektualki inoiz baino alferragoak garelako. Pilatutako dokumentuen kopuruak ez du inor adimentsuago egiten. Musika ere ez da fenomeno hortatik salbatzen. British Library erraldoiak adibidez 25.000 soinu dokumentu jarri ditu online azken urte guttitan eta Soundcloud webguneak egunero soinuak zintzilikatzen dituzten 250 miloi erabiltzaile ditu. Sareko dokumentuen erabilerak arautzeko jurisdikzio transnazionalik ezean, milaka soinu eta musika agertzen da sarean uneoro. Ezagunak nahiz ezezagunak, legalak edo ilegalak, ineditoak, berrinterpretatuak nahiz ebatsiak.
Baina edukien kalitatearen gainetik, eskuratzeko gaitasuna lehenesterakoan gailentzen zaigun antsietate amaiezinarekin batera, irizpideak galtzen ari gara. Berriki entzun diot zenbait irakasleri, hori dela gaurko ikasleen kezka nagusienetakoa. Sareko neurrigabetasun erraldoi hortan zer entzun eta zer baztertu, eta aukeraketa horiek zein irizpidiren arabera egin jakiteko arazoak dituzte, eta ondorioz fenomeno honek eragindako deribak beti homogeneizazioaren alde egiten du.
Dena sarean dagoen garaian, musika zaharrak, auniztan gure belarrietarako estreinekoz, gordetzen dituzten gero eta disko gehiago argitaratzen da. Honest Jon’s edo Dust to digital bezalako disketxeak dira horren eredu, eta aldiberean diskogintza garaikidearentzako eredugarri. Musika zaharrak aurkezterakoan, gaur egungo testuinguruan, ikuspegi kritikoekin dokumentatuta, pedagogia lan haundia egiteke dugula erakusten digute argitalpen bakoitzarekin. Musiken aitzakian, entzuteko irizpide interesgarriak argitaratzen dituzte. Inoiz baino entzungai gehiago izan arren, inoiz baino entzule pobreagoak bihurtzeko arriskua dugun garaiotan, diskoak erresistentzia ariketa interesgarriak bihurtu dituzte.

Xabier Erkizia