Nolanahi ere, artistari tokatu egiten omen zaio miseria, berea omen du, hori da errotua daukagun ustea. Berek erabakia ez da ba artista izatea? Zertaz kexatzen dira? Eta hala erabaki dutenez, jakin behar lukete miseria dutela simaur onena beren artea ongarritzeko. Baina batzuetan artistak —arrakasta lortu duenak batik bat— okerreko talaia batetik begiratzen dio miseriaren auziari. Miseria beharrezkoa du artistak, bai, baina besteena. Gogoan dut Niña Pastori kantariak orain urte gutxi esan zuena bere disko baten aurkezpenan: “Arte flamenkoa indarra galtzen ari da aspaldion, ijitoa ez baita jada pobrea”. Ijitoak sufritzen ikusi behar ditu, nonbait, bere artea egiteko, kantatzeko, bere dohainak manifestatzeko. Nekez ahaztuko zait Frank Gerhy arkitektoari atera zitzaion protesta ere Bilbora egindako bere azkeneko bisitan: “Museoaren ingurua ikaragarri aldatu da, orain ez du batere tentsiorik, ezti-poto hutsa da!”. Arkitekto handiaren titanioak indartsuago distiratzen zuen ibai ondoko industria azken orduko agonian zegoenean, herdoila jan eta jan ari zen eremu erdi abandonatuan.

Anjel Lertxundik Noticias 204/02/16

This entry was posted on Tuesday, February 18th, 2014 at 12:00 am and is filed under iritzia/opinión/essay.